Wangwang, Limo, Counterflow

I promised myself that I would start every first day of the month writing a blog but then I got engrossed  with all the news and happenings lately,  foremost of  which , is  the inaugural of Pres. Noynoy.    Honestly, I was overwhelmed by the number of visits to this site since I blogged about  P-Noy  a few days ago.  And for those not in the know,  the president himself asked all Filipinos to call him P-Noy, a rather informal way of course but the masses whom he wants to reach out to can relate to it, me included.  I’m kinda like the big bad wolf devouring all the news about him, be it on the internet , TV or over the radio.  Yes, I listen to the AM band early in the morning for the news while  watering the plants and at the same time watching our two dogs romp in the garden.   I’d like to think I am not alone because even the neighbors and street vendors I talked to were one in saying that they are optimistic about P-Noy being our new president.

And something that’s been a favorite topic, even at the dining table with the kids is the use of  wangwang (siren to you dear readers).  The past years, we’ve been so used  encountering people  using this device to get through traffic in the metropolis that  it has become a way of life and nobody is questioning why even the lowly politicians, and the big time personages in the government have it in their cars. Why, I am not  even aware of the true and legitimate users of these wangwang except the President, police force, ambulances and fire trucks.  Picture this, because  in the past, some people do get away with it.  You are stuck in traffic  and there is an ambulance at a distance and you hear this  wangwang, a signal for everyone to give way since it is probably an emergency.  Then some unscrupulous drivers veer away from the line of traffic and follow the ambulance  to save on precious minutes.  Isn’t it annoying?  Even in our subdivision, I sometimes hear  people riding in motorcycles making use of  it  and they are not even in uniform. I am glad, just glad that  P-noy is strictly implementing  the anti-wangwang campaign. It’s about time we are taught these simple lessons.

No limo, no counterflow. The president is serious about not using Malacanang’ s limousine on his sorties.  He  said that his car, a Toyota Land Cruiser, is bullet proof anyway so why waste so much on gas when  he  can save a little using his own car?  He was late  arriving at Camp Aguinaldo the other day because he was stuck in a  traffic jam for more than thirty minutes.  It must be a nightmare for the PSG but when people learned that the president was there (somewhere along EDSA), they were waving the Laban sign and seemed even glad that he was following what he was implementing.  He said that he would wake-up earlier so he would not get stuck in traffic.

I believe that there is still HOPE for all of us as long as we  make  promise to help even just in our own little way.  Kung gusto nating umunlad, kailangan din natin ang disciplina sa sarili. The next six years would probably be the start of a new and better Philippines.  I am optimistic, are you?

Read Full Post »

Some Tidbits on Pres. Noynoy’s Inauguration

I’ve been blogging about Pres. Noynoy since yesterday, and these are  just tidbits I saw while watching the inauguration: – Ninoy left Times St. at 9:45am on the dot and I admire that

-According to the news anchors of ABS-CBN, he had burger patties and fried rice for breakfast, a simple fare for the next president. I saw VP Binay’s house earlier and breakfast was catered….haha!

Stopping on red lights. Truly admirable and he is showing that discipline comes into play even through  a simple act as obeying traffic lights. setting an example is the best way to start a good governance.

-The historic walk to Malacanang at 10:25am with the two presidents,  shaking hands and smiling at the press people around. What could they be thinking?

-Riding together going to Luneta at the Presidential car.  I wonder what they talked about.

-The last farewell of outgoing  Pres. Gloria Macapagal Arroyo. Although she is considered as the most unpopular president, I felt kind of  sad that she was saying goodbye.

-VP Jejomar Binay riding on his E-jeep.  Truly Filipino!

-It’s a virtual sea of yellow, the yellow color being the trademark of the Aquino family from the time Ninoy died until now.

-Charise Pempengco, our international celebrity singing the National anthem Lupang Hinirang, makes you proud to be Pinoy!

-Baby James waving at  the crowd.  Showbiz talaga ang dating 🙂

-The mini-concert led by the Apo Hiking Society, Ogie  Alcasid, Regine Velasquez, Gary Valenciano, Christian Bautista , Noel Cabangon and the UP   Madrigal singers.

-Enrile reading  Proclamation of Aquino-Binay Victory at around 11:16am.  Pres. Noynoy ‘s parents must be smiling in their graves.

-DFA said that there were about 100 foreign dignitaries who attended the inauguration

-The  actual oath-taking done by the VP and the president, it’s the highlight of the event.

-The Inaugural  Speech –  I had goosebumps listening to Pres. Noynoy deliver it.

-The  trip back to  Malacanang, this time as the new President of the Philippines.

-Pres. Noynoy briefly stopping by the large portrait of his late mother, Pres. Cory Aquino.  I shed a tear or two watching that scene.

Bravo Pres. Noynoy!

Read Full Post »

Inaugural Speech of Pres. Benigno Simeon C. Aquino III

And here is the very touching inaugural speech of our new president, Pres. Benigno Aquino III:

His Excellency Jose Ramos Horta, Former President Fidel V. Ramos, Former President Joseph Estrada, Senate President Juan Ponce Enrile and members of the Senate, House Speaker Prospero Nograles and members of the House, members of the Supreme Court, members of the foreign delegations,Your Excellencies of the diplomatic corps, fellow colleagues in government, aking mga kababayan.

Ang pagtayo ko dito ngayon ay patunay na kayo ang aking tunay na lakas. Hindi ko inakala na darating tayo sa puntong ito, na ako’y manunumpa sa harap ninyo bilang inyong Pangulo. Hindi ko pinangarap maging tagapagtaguyod ng pag-asa at tagapagmana ng mga suliranin ng ating bayan.

Ang layunin ko sa buhay ay simple lang: maging tapat sa aking mga magulang at sa bayan bilang isang marangal na anak, mabait na kuya, at mabuting mamamayan.

Nilabanan ng aking ama ang diktadurya at ibinuwis niya ang kanyang buhay para tubusin ang ating demokrasya. Inalay ng aking ina ang kanyang buhay upang pangalagaan ang demokrasyang ito. Ilalaan ko ang aking buhay para siguraduhin na ang ating demokrasya ay kapaki-pakinabang sa bawat isa. Namuhunan na po kami ng dugo at handa kong gawin ito kung muling kinakailangan.

Tanyag man ang aking mga magulang at ang kanilang mga nagawa, alam ko rin ang problema ng ordinaryong mamamayan. Alam nating lahat ang pakiramdam na magkaroon ng pamahalaang bulag at bingi. Alam natin ang pakiramdam na mapagkaitan ng hustisya, na mabalewala ng mga taong pinagkatiwalaan at inatasan nating maging ating tagapagtanggol.

Kayo ba ay minsan ring nalimutan ng pamahalaang inyong iniluklok sa puwesto? Ako rin. Kayo ba ay nagtiis na sa trapiko para lamang masingitan ng isang naghahari-hariang de-wangwang sa kalsada? Ako rin. Kayo ba ay sawang-sawa na sa pamahalaang sa halip na magsilbi sa taumbayan ay kailangan pa nila itong pagpasensiyahan at tiisin? Ako rin.

Katulad ninyo ako. Marami na sa atin ang bumoto gamit ang kanilang paa – nilisan na nila ang ating bansa sa kanilang paghahanap ng pagbabago at katahimikan. Tiniis nila ang hirap, sinugod ang panganib sa ibang bansa dahil doon may pag-asa kahit kaunti na dito sa atin ay hindi nila nakikita. Sa iilang sandali na sarili ko lang ang aking inaalala, pati ako ay napag-isip din – talaga bang hindi na mababago ang pamamahala natin dito? Hindi kaya nasa ibang bansa ang katahimikang hinahanap ko? Saan ba nakasulat na kailangang puro pagtitiis ang tadhana ng Pilipino?

Ngayon, sa araw na ito – dito magwawakas ang pamumunong manhid sa mga daing ng taumbayan. Hindi si Noynoy ang gumawa ng paraan, kayo ang dahilan kung bakit ngayon, magtatapos na ang pagtitiis ng sambayanan. Ito naman po ang umpisa ng kalbaryo ko, ngunit kung marami tayong magpapasan ng krus ay kakayanin natin ito, gaano man kabigat.

Sa tulong ng wastong pamamahala sa mga darating na taon, maiibsan din ang marami nating problema. Ang tadhana ng Pilipino ay babalik sa tamang kalagayan, na sa bawat taon pabawas ng pabawas ang problema ng Pinoy na nagsusumikap at may kasiguruhan sila na magiging tuloy-tuloy na ang pagbuti ng kanilang sitwasyon.

Kami ay narito para magsilbi at hindi para maghari. Ang mandato ninyo sa amin ay pagbabago – isang malinaw na utos para ayusin ang gobyerno at lipunan mula sa pamahalaang iilan lamang ang nakikinabang tungo sa isang pamahalaang kabutihan ng mamamayan ang pinangangalagaan.

Ang mandatong ito ay isa kung saan kayo at ang inyong pangulo ay nagkasundo para sa pagbabago – isang paninindigan na ipinangako ko noong kampanya at tinanggap ninyo noong araw ng halalan.

Sigaw natin noong kampanya: “Kung walang corrupt, walang mahirap.” Hindi lamang ito pang slogan o pang poster – ito ang mga prinsipyong tinatayuan at nagsisilbing batayan ng ating administrasyon.

Ang ating pangunahing tungkulin ay ang magsikap na maiangat ang bansa mula sa kahirapan, sa pamamagitan ng pagpapairal ng katapatan at mabuting pamamalakad sa pamahalaan.

Ang unang hakbang ay ang pagkakaroon ng tuwid at tapat na hanay ng mga pinuno. Magsisimula ito sa akin. Sisikapin kong maging isang mabuting ehemplo. Hinding hindi ko sasayangin ang tiwalang ipinagkaloob ninyo sa akin. Sisiguraduhin ko na ganito rin ang adhikain ng aking Gabinete at ng mga magiging kasama sa ating pamahalaan.

Naniniwala akong hindi lahat ng nagsisilbi sa gobyerno ay corrupt. Sa katunayan, mas marami sa kanila ay tapat. Pinili nilang maglingkod sa gobyerno upang gumawa ng kabutihan. Ngayon, magkakaroon na sila ng pagkakataong magpakitang-gilas. Inaasahan natin sila sa pagsupil ng korapsyon sa loob mismo ng burukrasya.

Sa mga itinalaga sa paraang labag sa batas, ito ang aking babala: sisimulan natin ang pagbabalik ng tiwala sa pamamagitan ng pag-usisa sa mga “midnight appointments.” Sana ay magsilbi itong babala sa mga nag-iisip na ipagpatuloy ang baluktot na kalakarang nakasanayan na ng marami.

Sa mga kapuspalad nating mga kababayan, ngayon, ang pamahalaan ang inyong kampeon.

Hindi natin ipagpapaliban ang mga pangangailangan ng ating mga estudyante, kaya’t sisikapin nating punan ang kakulangan sa ating mga silid-aralan.

Unti-unti din nating babawasan ang mga kakulangan sa imprastraktura para sa transportasyon, turismo at pangangalakal. Mula ngayon, hindi na puwede ang “puwede na” pagdating sa mga kalye, tulay at gusali dahil magiging responsibilidad ng mga kontratista ang panatilihing nasa mabuting kalagayan ang mga proyekto nila.

Bubuhayin natin ang programang “emergency employment” ng dating pangulong Corazon Aquino sa pagtatayo ng mga bagong imprastraktura na ito. Ito ay magbibigay ng trabaho sa mga local na komunidad at makakatulong sa pagpapalago ng kanila at ng ating ekonomiya.

Hindi kami magiging sanhi ng inyong pasakit at perwisyo. Palalakasin natin ang koleksyon at pupuksain natin ang korapsyon sa Kawanihan ng Rentas Internas at Bureau of Customs para mapondohan natin ang ating mga hinahangad para sa lahat, tulad ng:

· dekalidad na edukasyon, kabilang ang edukasyong bokasyonal para makapaghanap ng marangal na trabaho ang hindi makapag-kolehiyo;
· serbisyong pangkalusugan, tulad ng Philhealth para sa lahat sa loob ng tatlong taon;
· tirahan sa loob ng mga ligtas na komunidad.

Palalakasin at palalaguin natin ang bilang ng ating kasundaluhan at kapulisan, hindi para tugunan ang interes ng mga naghahari-harian, ngunit para proteksyunan ang mamamayan. Itinataya nila ang kanilang buhay para mayroong pagkakataon sa katahimikan at kapayapaan sa sambayanan. Dumoble na ang populasyong kanilang binabantayan, nanatili naman sila sa bilang. Hindi tama na ang nagmamalasakit ay kinakawawa.

Kung dati ay may fertilizer scam, ngayon ay may kalinga ng tunay para sa mga magsasaka. Tutulungan natin sila sa irigasyon, extension services, at sa pagbenta ng kanilang produkto sa pinakamataas na presyong maaari.

Inaatasan natin na ang papasok na Secretary Alcala ay magtayo ng mga trading centers kung saan diretso na ang magsasaka sa mamimili – lalaktawan natin ang gitna, kasama na ang kotong cop. Sa ganitong paraan, ang dating napupunta sa gitna ay maari nang paghatian ng magsasaka at mamimili.

Gagawin nating kaaya-aya sa negosyante ang ating bansa. We will cut red tape dramatically and implement stable economic policies. We will level the playing field for investors and make government an enabler, not a hindrance, to business. Sa ganitong paraan lamang natin mapupunan ang kakulangan ng trabaho para sa ating mga mamamayan.

Layunin nating paramihin ang trabaho dito sa ating bansa upang hindi na kailanganin ang mangibang-bansa para makahanap lamang ng trabaho. Ngunit habang ito ay hindi pa natin naaabot, inaatasan ko ang mga kawani ng DFA, POEA at ng OWWA at iba pang mga kinauukulang ahensiya na mas lalo pang paigtingin ang pagtugon sa mga hinaing at pangangailangan ng ating mga overseas Filipino workers.

Papaigtingin namin ang proceso ng konsultasyon at pag-uulat sa taumbayan. Sisikapin naming isakatuparan ang nakasaad sa ating Konstitusiyon na kinikilala ang karapatan ng mamamayaan na magkaroon ng kaalaman ukol sa mga pampublikong alintana.

Binuhay natin ang diwa ng people power noong kampanya. Ipagpatuloy natin ito tungo sa tuwid at tapat na pamamahala. Ang naniniwala sa people power ay nakatuon sa kapwa at hindi sa sarili.

Sa mga nang-api sa akin, kaya ko kayong patawarin at pinapatawad ko na kayo. Sa mga nang-api sa sambayanan, wala akong karapatan na limutin ang inyong mga kasalanan.

To those who are talking about reconciliation, if they mean that they would like us to simply forget about the wrongs that they have committed in the past, we have this to say: there can be no reconciliation without justice. Sa paglimot ng pagkakasala, sinisigurado mong maulit muli ang mga pagkakasalang ito. Secretary de Lima, you have your marching orders. Begin the process of providing true and complete justice for all.

Ikinagagalak din naming ibahagi sa inyo ang pagtanggap ni dating Chief Justice Hilario Davide Jr. sa hamon ng pagtatatag at pamumuno sa isang Truth Commission na magbibigay linaw sa maraming kahinahinalang isyu na hanggang ngayon ay walang kasagutan at resolusyon.

Ang sinumang nagkamali ay kailangang humarap sa hustisya. Hindi maaaring patuloy ang kalakaran ng walang pananagutan at tuloy na pang-aapi.

My government will be sincere in dealing with all the peoples of Mindanao. We are committed to a peaceful and just settlement of conflicts, inclusive of the interests of all – may they be Lumads, Bangsamoro or Christian.

We shall defeat the enemy by wielding the tools of justice, social reform, and equitable governance leading to a better life. Sa tamang pamamahala gaganda ang buhay ng lahat, at sa buhay na maganda, sino pa ang gugustuhing bumalik sa panahon ng pang-aapi?

Kung kasama ko kayo, maitataguyod natin ang isang bayan kung saan pantay-pantay ang pagkakataon, dahil pantay-pantay nating ginagampanan ang ating mga pananagutan.

Kamakailan lamang, ang bawat isa sa atin ay nanindigan sa presinto. Bumoto tayo ayon sa ating karapatan at konsensiya. Hindi tayo umatras sa tungkulin nating ipaglaban ang karapatan na ito.

Pagkatapos ng bilangan, pinatunayan ninyo na ang tao ang tunay na lakas ng bayan.

Ito ang kahalagahan ng ating demokrasya. Ito ang pundasyon ng ating pagkakaisa. Nangampanya tayo para sa pagbabago. Dahil dito taas-noo muli ang Pilipino. Tayong lahat ay kabilang sa isang bansa kung saan maaari nang mangarap muli.

To our friends and neighbors around the world, we are ready to take our place as a reliable member of the community of nations, a nation serious about its commitments and which harmonizes its national interests with its international responsibilities.

We will be a predictable and consistent place for investment, a nation where everyone will say, “it all works.”

Inaanyayahan ko kayo ngayon na manumpa sa ating mga sarili, sa sambayanan, WALANG MAIIWAN.

Walang pangingibang-bayan at gastusan na walang wastong dahilan. Walang pagtalikod sa mga salitang binitawan noong kampanya, ngayon at hanggang sa mga susunod pang pagsubok na pagdadaanan sa loob ng anim na taon.

Walang lamangan, walang padrino at walang pagnanakaw. Walang wang-wang, walang counterflow, walang tong. Panahon na upang tayo ay muling magkawanggawa.

Nandito tayo ngayon dahil sama-sama tayong nanindigan at nagtiwala na may pag-asa.

The people who are behind us dared to dream. Today, the dream starts to become a reality. Sa inyong mga nag-iisip pa kung tutulong kayo sa pagpasan ng ating krus, isa lang ang aking tanong – kung kailan tayo nanalo, saka pa ba kayo susuko?

Kayo ang boss ko, kaya’t hindi maaaring hindi ako makinig sa mga utos ninyo. We will design and implement an interaction and feedback mechanism that can effectively respond to the people’s needs and aspirations.

Kayo ang nagdala sa akin sa puntong ito – ang ating mga volunteers – matanda, bata, celebrity, ordinaryong tao, na umikot sa Pilipinas para ikampanya ang pagbabago; ang aking mga kasambahay, na nag-asikaso ng lahat ng aking mga personal na pangangailangan; ang aking pamilya, kaibigan at katrabaho, na dumamay, nag-alaga at nagbigay ng suporta sa akin; ang ating mga abogado, na nagpuyat para bantayan ang ating mga boto at siguraduhing mabilang ang bawat isa; ang aking mga kapartido at kaalyado na kasama kong nangahas mangarap; at ang milyun-milyong Pilipinong nagkaisa, nagtiwala at hindi nawalan ng pag-asa – nasa inyo ang aking taos-pusong pasasalamat.

Hindi ko makakayang harapin ang aking mga magulang, at kayong mga nagdala sa akin sa yugto ng buhay kong ito, kung hindi ko maisasakatuparan ang aking mga binitawang salita sa araw na ito.

My parents sought nothing less and died for nothing less than democracy, peace and prosperity. I am blessed by this legacy. I shall carry the torch forward.

Layunin ko na sa pagbaba ko sa katungkulan, masasabi ng lahat na malayo na ang narating natin sa pagtahak ng tuwid na landas at mas maganda na ang kinabukasang ipapamana natin sa susunod na henerasyon. Samahan ninyo ako sa pagtatapos ng laban na ito. Tayo na sa tuwid na landas.

Maraming salamat po at mabuhay ang sambayanang Pilipino!

Read Full Post »

The Aquino Grandchildren and My Own Memories of Ninoy

I’ve just watched TalkBack, a program hosted by Tina Monzon Palma on ANC with Jiggy and Jonty  Cruz, Nina Abellada and Kiko Dee.  They were all so articulate and it is interesting to know how they viewed the support of the Filipino people during Tita Cory’s funeral. Nina and Jonty were a bit reserved while Jiggy was so vocal  about his opinions.  I found Kiko having the most charisma among the Aquino grandchildren (the older ones, I mean,  because Baby James can also hold his own, haha).  Kiko is so cute when he smiles, he reminds me of Ninoy.

I am re-posting here the blog I’ve made a year ago during his death anniversary. A few more days to go before his 26th death anniversary. It’s my own tribute to my personal hero.

My Own Memories Of Ninoy August 20, 2008 – (from my Multiply blogs)

My daughter and I were watching Umagang Kay Ganda on ABS CBN while having our breakfast and she asked why they were all wearing yellow T-shirts. and I said, “di ba ngayon ang death annniversary ni Ninoy?”. I told her that, what’s not so good about this holiday economics is,  we could barely remember what we are celebrating  since the holiday has preceded the commemoration of the real event. Like today, who would think that it’s now the 25th death anniversary of Ninoy? It is a regular school day and it is a regular workday too. Then they began playing Tie a  Yellow Ribbon and  I told Nissa that it was a favorite song of Mom (all the apos call her  Nanay, by the way). My mom used to dance to this song every time it was played on radio way back then.

The youth of today would probably remember Ninoy as just a face on our five hundred peso bill or just a few lines maybe in their history textbooks. But for me, Ninoy represents a dream that never came true, a future for the Filipinos that never was.  I have my own memories of Ninoy. I was in third year high school or was it my senior year when Martial Law was declared. Back then, we would always see demonstrations by the Kabataang Makabayan. There was even a time when they entered the UST campus and paraded empty kabaongs – the turbulent times of the Martial Law years. We learned to live with it for more than a decade until the time Ninoy was shot at the tarmac of the Manila International Airport on August 21, 1983.

I can vividly recall that it was a Sunday, the hubby and I decided to attend an early afternoon mass at Sto. Rosario Church in Pasig and the barker at the tricycle terminal was shouting “patay na si Ninoy, binaril sa tarmac“. True enough, when we reached the church, the priest who officiated the mass confirmed our worst fears, Ninoy is dead.  There were several unspoken  questions like “what will happen now?” Around that time my daughter was just ten-months old. The hubby and I were afraid for the unseen future brought about by the assasination of Ninoy. I remember his rapidfire speech delivery, unafraid, a beacon of hope for the Filipino people.

A year after, Cory’s family set up an exhibit at the Cojuangco building in Makati just behind the Bank of PI head office. There were lots of memorabilia, even including the clothes he was wearing when he was shot, his eyeglasses and other personal effects.  Even the small plywood that he used to jot down his number of days in cell was there too.  It was a deeply moving  experience for me seeing the shadows of a man who could have been our president.  It was around that time that rallies started in Makati. We were always at the forefront because BPI is located at the corner of  Ayala Avenue and Paseo de Roxas where the rallies were held.  We used to make paper flowers from yellow crepe papers and threw them every time a rally is held there. Even our janitor brought us sacks of confettis to use for the rallies. Our shredding machine that time was ultra busy with used printouts  to add to the festive mood of confetti throwing.

I used to collect issues of Malaya where snapshots of what was happening around Metro Manila were published.  I think it was the only paper brave enough to report everything.
I remember the time when Marcos and his family finally left the Philippines for Hawaii in 1986.  Don Jaime Zobel de Ayala invited every employee of the Ayala Group of Companies for a street dance along Ayala Avenue .  And we did, employees in barong and corporate attire dancing in the street to the tune of Tie a  Yellow Ribbon.

Read Full Post »